Νέγρης, Φωκίων

(Κωνσταντινούπολη 1846 – Αθήνα 1928). Επιστήμονας και πολιτικός. Γιος του Κωνσταντίνου Νέγρη, καθηγητή των Μαθηματικών στο πανεπιστήμιο Αθηνών, μεγάλωσε στο Παρίσι, όπου και σπούδασε στην πολυτεχνική σχολή και στη μαθηματική σχολή της Σορβόνης. Το 1870 ήρθε στην Ελλάδα και διορίστηκε γενικός έφορος των μεταλλείων Λαυρίου. Διευθυντής από το 1875 έως το 1886 της Ελληνικής Εταιρείας Μεταλλουργείων Λαυρίου, πέτυχε την αναδιοργάνωση των υπηρεσιών και τον τεχνικό εξοπλισμό της και τη σιδηροδρομική σύνδεση του Λαυρίου με την Αθήνα· στη θέση αυτή επανήλθε το 1894 και 1899. Αναδιοργάνωσε επίσης τα λιγνιτωρυχεία της Κύμης και τα ορυχεία λευκολίθου στο Μαντούδι. Από το 1898 έως το 1918 εκλεγόταν βουλευτής Αττικής και χρημάτισε υπουργός το 1898 και 1901 των Οικονομικών, το 1917 των Συγκοινωνιών και το 1918 των Εσωτερικών. Ως βουλευτής υπήρξε εισηγητής του νόμου που αφορούσε την προστασία των εργατών από εργατικά ατυχήματα, ο οποίος αποτελούσε καινοτομία στη μέχρι τότε κοινωνική πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων. Ως υπουργός Οικονομικών εξασφάλισε δάνειο με ικανοποιητικούς όρους για την Ελλάδα που διατέθηκε για την επέκταση του σιδηροδρομικού δικτύου της χώρας. Ο Ν. έγραψε πολλές μελέτες για το κλίμα και τα πετρώματα της Ελλάδας. Το 1918 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτωρ των φυσικών επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών και το 1926 έγινε ο πρώτος πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών.